Bu antik çağlardan kalma, yaşlı bir adamla, çocuğun hikayesidir.
Yaşlı adamın adı Sartebus, çocuğun adı ise Kim'di..
Kim yalnız yaşayan, yiyecek ve başını örtecek bir çatıdan çok,
bir nedene cevap arayan,
köyden köye dolaşan bir yetimdi.
"Neden" diye merak ederdi;
"Neden herşey bu kadar zor?
Biz kendimiz mi zorlaştırıyoruz, yoksa mücadele etmemiz gerektiği
için mi zor?.."
Bunlar Kim kadar genç bir çocuk için bilgece düşüncelerdi..
Birgün aynı yolda seyahat eden yaşlı bir adamla tanıştı.
Yaşlı adam oldukça ağır görünen, üzeri örtülü, büyük bir
sepet taşıyordu.
Yol kenarında mola verdiklerinde, yaşlı adam yorgun bir halde
sepetini yere koydu.
Kim'e sanki "Yaşlı adam varını yoğunu bu sepette taşıyormuş"
gibi geldi.
"Sepetin içinde onu bu kadar ağır yapan ne var?" diye sordu Kim,
Sartebus'a..
"Onu senin için taşımak beni mutlu edecektir.Ne de olsa sana göre
daha genç ve güçlüyüm!"
"O senin, benim yerime taşıyabileceğin bir şey değil" diye
yanıtladı yaşlı adam.
"Bu kendi başıma taşımam gereken bir şey .." Ve ekledi..
"Bir gün, sen de kendi yolunda yürüyeceksin ve benimki kadar ağır
bir sepet taşıyacaksın.."
Günlerce ve kilometrelerce birlikte yürüdüler ve Kim, Sartebus'a
"İnsanların neden bunca ağırlık taşıyarak kendilerine eziyet
ettiklerini"
durmadan sordu.
Ama ne yanıt alabildi, ne de yaşlı adamın taşıdığı sepetin
içindeki ağır yükün ne olduğunu..
Sonunda bir gün Sartebus, artık daha fazla yürüyemeyeceğini
söyledi ve son kez dinlenmek için uzandı..
"Gel bakalım Kim" dedi.."Sepetin sırrını öğren..
Bak bakalım neden insanlar kendi kendilerine eziyet ediyorlar.."
"Bu sepette" dedi Sartebus,
"Kendim hakkında inandığım ama gerçek olmayan şeyler var.
Onlar yolculuğum boyunca ağırlık yapan taşlardı."
Derin bir nefes aldı..
"Şüphelerimin çakıl taşı, tereddütlerimin kum taneleri,
yanılgılarım yol boyunca topladığım kilometre taşları oldular, bu sandığı
durmadan dolduran ve gittikçe ağırlaştıran..
Onları hep sırtımda taşıdım…
Bunlar olmasa çok daha ilerlere gidebilirdim.Hayalimde
canlandırdığım insan olabilirdim.
Ama bu ağırlık hızımı kesti benim..Yolun sonunda, işte
gördüğüm gibi bu ağırlık yükümle başbaşayım… Hayallerime ulaşamadan…
"Ve sepeti kendisine bağlayan ipleri bile çözemeden, yaşlı adam
gözlerini kapadı, son uykusuna daldı…
Kim, sepeti Sartebus'un sırtından çözdü ve içini merakla açtı.
Sepetin içi boştu!..
Ve o anda sorularının yanıtını anlar gibi oldu:
Çoğumuz, Sartebus gibi, sırtımızdaki bir sepette korkularımızı
ve kendi çizdiğimiz sınırlarımızı taşıyarak yaşadığımız
için, gerçekleştiremediğimiz hayallerimizle birlikte gömülürüz
Perş. 23 Tem. - 6:03